انجمن ادبی اسدالله خان  #تصویر (غزل:شاعرانگی )  => ــثبتـــ

بیار باده که هنگامِ وصلِ جانان است
سرور و شادی و عیش و نشاط، در جان است

به بوستان بگذشتم، به‌شاخ گل دیدم
غزل‌سرا به‌چمن، بلبل خوش‌الحان است

دلی نماند ز تیرِ غمت نباشد چاک
که چاکِ تیرِ بلایت، دلِ اسیران است

دلی که گشته به مُهرِ محبتت مَمهور
رها زِ وسوسه و مکر و کیدِ شیطان است

زِ نورِ عشقِ تو روشن ضمیر و مسرورم
مرا چه باک زِ خصم و چه غم زِ بُهتان است

تلطفی کن و بر عاشقان جفا منما
که حاصلِ ستمت، یأس و بیم و حرمان است

مَرو زِ پیشِ دلِ عاشقِ ستم‌دیده
که وحشتش زِ بلایِ فراق و هجران است

فقیر کویِ تو، ای شهریارِ کشورِ حُسن
امیرِ کشورِ جان و دل، سلیمان است

فدای همت آن عارفِ خُدابینم
که بی‌نیاز زِ فردوس و حور و غلمان است

ستم مکن، که مرا صبر و تاب و طاقت نیست
دلم زِ هجر تو، غمدیده و پریشان است

سرود هاتف غیبی: علیِ عالی‌قَدر
امام و رهبر و سر حلقۀ فقیران است

تویی طبیبِ دلِ من، مرا مداوا کن
که یک اشارۀ چشمت، علاج و درمان است

همیشه خاک دَرت سجده‌گاهِ من باشد
که بِه زِ جنت و فردوس و باغ رضوان است

دلم زِ عشق تو جاوید و زنده می‌باشد
دلی که عشق ندارد، چو جسمِ بی‌جان است

زبان من شده کوته ز مدح و منقبتت
که ذکر دائم تو در تمامِ ادیان است

زِ چشمِ مست تو دیدم، بلا و آفت و رنج
هزار رخنه به جانم، زِ تیر مژگان است

چو خضر، زنده و جاوید و کامران گردم
که چشمۀ لبِ لعلِ تو، آبِ حیوان است

تویی چو موسیِ عمران، عصایِ قدرتِ تو
برای کشتن فرعونِ نَفس، ثعبان است

یگانه نابغۀ عالمی، زِ حکمت و فضل
زِ علم و دانش و عقلِ تو، مات لقمان است

چه غم ز وسوسه نفس و اهرمن دارم؟
خدایِ لطفِ تو، جانِ مرا نگهبان است

نهفته شد به دلم، گنجِ عشق و آزادی
همیشه گنجِ نهان، در مکانِ ویران است

جهان چو جسم بوَد، جان آن بوَد ایران
که قطبِ عالمِ امکان، به مُلکِ ایران است

بسانِ شاهدِ محبوبِ ما، نباشد کس
که سایۀ کرمش بر سرِ مُحبان است

به چشم، سرمه کنم خاکِ پاکِ پایش را
که کیمیایِ شرف، خاکِ پایِ جانان است

ز پرتو رخِ رخشندۀ تو، شمس فلک
چو کسب نور کند، نور بخش کیهان است

بخواند خطبه به بزم محبتت برجیس
رکاب‌دارِ تو بر اوجِ چرخ، کیوان است

به رویِ ماهِ رخت را کجا کنم تشبیه؟
خجل زِ جلوۀ رویِ تو، ماهِ تابان است

نظر به جانب مریخ کردم و دیدم
ز یک اشاره تو، رهبرِ دلیران است

به حال وجد و طرب، نغمه‌خوان بوَد ناهید
همیشه نغمه‌سرا در فضایِ کیهان است

سروشِ عالم غیبم به گوش دل می‌گفت:
که شاهِ کشورِ عرفان، ولیِ یزدان است

کسی‌که دستِ طلب زد به دامنش همه عُمر
به بوستانِ ولا، سرخوش و نواخوان است

کلامِ مِهر و محبت، بیانِ عشق و امید
نوایِ شاعری«اسدالله خان سخن‌دان است