وصيت منصور دوانيقي(يکي از حاکمان سلسله عباسيان) به فرزندش محمد، در سال ۱۵۸ هجري قمري: « من مردم را به طُرُقِ مختلف، رام و مطيع ساخته‌ام. اکنون مردم سه دسته‌اند: «گروهي فقير و بيچاره‌اند و هميشه دست نياز به سوي تو دراز خواهند کرد، گروه ديگر، متواري هستند و هميشه بر جان خود مي‌ترسند، و گروه سوم در گوشه‌ي زندان‌ها به سر مي‌برند و آزادي خود را فقط از رهگذر عفو و بخشش تو آرزو مي‌کنند. وقتي که به حکومت رسيدي، خيلي به مردم، در طلب رفاه و آسايش، ميدان نده.» ( تاريخ يعقوبي ، جلد ۳، صفحه ۱۳۳) نصیحت آغا محمدخان قاجار به ولیعهدش فتحعلی شاه: « رعیت چون آسوده گردد در فکر عزل رئیس و ضابط افتد و علی هذا القیاس . چون عموم اهالی ملک را فراغت روی دهد به عمال و حکام تمکین نکنند و در فکرهای دور و دراز درافتند، این گروه فرومایه را باید به خود مشغول کردن که از کار رعیتی و گرفتاری فارغ نگردند؛ و الا کار زراعت و فلاحت نقصان یابد و توفیر در غله و حاصل ضعیف شود و قحط پدیدار آید و لشکری از کار بیفتد و فسادهای عظیم روی دهد و ملک از میان برود... ارباب زراعت و فلاحت باید چنان باشد که هر ده خانه را یک دیگ نباشد تا به جهت طبخ آشی یک روز به عطلت و انتظار بسر برند و الا رعیتی نکنند و نقصان در ملک روی کند...

داد وُ فـــریاد زِ چرخ وُ فلک ، آخر ، فلکـــآ

مو ش وُ گربه است،رفیقان حدیثِ کلکــــآ

چالشی نرم بپرسم زِ نما یندهِ جــان
تکیه بر جای بزرگان زده ای .ای ، مَـلَـکـــآ

ایکه بر صندلیِ سبز عیان می چرتی
دور دیگر که نباشی ، خنک آید دلکــآ

نعمت خادمی خلق خدا ، قدر بدان
که چنین بخت به هر کس نسپارد فلکـــآ

اقتصاد است که شالوده قدرت باشد
تو ککت هم نگزد،گرچه بِـجَستی خرکــآ

راهبردی که نلغزد به تکانی،قیمــت
تو نگو در وسط معرکه وا شد سگکـــآ

دکتر آن نیست که هی حرف مسکن بزند
خنده درمانی وُ ، اسهــال شده قلقلکــآ

تازه کردی طبقاتی ، که خجالت دارد
با نمودار دَهک سلسله ، کن دل دلکـــآ

تیرِ برق است نشانی که زِتعداد شما
ناگهان بانگ جرس آید، وُ آویخته بینی الکـــآ .